Eind vorige maand vierden we 2 verjaardagen: die van mijn beste vriendin en die van mij.
Omdat de vriendin 30 werd en dat toch een beetje een mijlpaal is: vanaf nu niet meer aan de tafel van de kinderen kunnen zitten, maar altijd bij de volwassenen gerekend worden, hadden we een verrassing gepland. komt toch wat hard aan :-).
Ik had met haar vriend een verrassing bekonkelfoesd. Samen gaan eten en dan iets met beestjes. Dat etentje was nu niet echt moeilijk, maar die beestjes waren andere koek. Een kinderboerderij leek me net iets te kinderlijk en een dierenpark ook niet echt knuffelig.
Na weken van zoeken, kwam ik plots op het idee om eens te kijken of er geen ezelwandelingen konden gedaan worden in onze buurt. En ja hoor, op een tiental kilometers van ons vond ik een ezelboerderij waar je kan logeren, helpen met de ezels en ezels huren voor een wandeling van 6 tot 25 km.
H. en M. kwamen ons thuis oppikken om naar het restaurant te rijden. De vriendin wist enkel dat ze wandelkledij moest meebrengen. Na het etentje reden we dan naar de boerderij waar ze direct rond de nek van de eerste ezel vloog die ze zag.
We hadden gekozen voor de wandeling van 12 km en kregen Ukki mee. Ukki bleek een vrij oud dametje dat ongelofelijk traag stapte en na elk kwartier stappen, bleef staan ze om wat te knabbelen. De tweede helft van de toer was ze het wandelen echter wat beu en kreeg ze kuren met hilarische taferelen tot gevolg. Ezels die geen zin meer hebben om te wandelen, stoppen zowat elke 5 stappen om dan na een duw in de poep terug vooruit te gaan. Bergaf wandelen werd plots lopen en naast de begeleider wandelen werd dan duwen tegen de begeleider omdat het gras links of rechts van hem/haar lekkerder leek.
We kwamen zowat een half uur vroeger toe dan de eigenaars verwacht hadden, maar hadden genoten van de ezel, het mooie weer en elkaars gezelschap.
Achteraf vroegen we aan de vriendin wat ze er van vond: ze had het heel erg leuk gevonden, maar haar eerste idee was toch wel dat ze dacht dat ze een ezeltje ging krijgen :-).
