Hoe vorige vrijdag er voor mij uitzag:
Stelt u het zich voor: u moet op een specifiek uur in stad R zijn. U vertrekt een goed uur op voorhand wat normaal gezien voldoende is. Na zo'n half uur bent u nog maar een 20-tal km ver en moet u er nog zo'n 30 doen. U maakt zich een beetje zorgen, maar nog niet teveel aangezien u weet dat het wel wat vlotter zal gaan eens u stad D voorbij bent.
Op dat ogenblik krijgt u telefoon dat vriendin 1 die vanaf R met u zou meerijden zich overslapen heeft, maar haar best zal doen om niet té laat te zijn.
Een kwartier later weer telefoon: of u geen zin hebt om te komen werken? Hoezo komen werken, ik had toch een dag recup? Ha, nee, blijkbaar wel gepland, maar dus nooit genoteerd.
Nu ja, geen probleem: de dienst is verzekerd en ik kan best gemist worden.
Ondertussen begint u zich toch steeds meer op te jagen.
U komt uiteindelijk 15 minuten later dan gepland toe. U probeert snel naar een andere vriendin te bellen om te zeggen dat jullie wat te laat gaan zijn, maar er is iets vreemds aan de hand. Ondanks dat u een gsm-nummer ingetoetst hebt, belt u blijkbaar haar ouders. Niet getalmd, u zegt dat het u spijt en dat u het wel op een andere manier zal regelen.
De vriendin 1 komt zo goed als gelijktijdig met u aan. U probeert zich niet teveel af te vragen hoe snel ze daarvoor heeft moeten rijden.
Ze gooit zichzelf bij u in de auto en jullie vertrekken. 2 minuten krijgt u weer telefoon: deze keer de andere vriendin waarvan u de moeder aan de lijn had die zegt dat zij (en de anderen waar ze mee meerijdt) de weg niet vinden naar de bestemming.
Gelukkig hebt u de gps mee en even later ziet u de andere wagen.
Zij volgen u, 5 minuten later bent u op de bestemming waar u nog een andere vriendin ziet sukkelen: haar autootje heeft zich vastgereden in de modder. U parkeert uw eigen wagen veilig (dus niet in de modder), u stapt uit en samen met vriendin 1 duwt u de wagen van de andere vriendin uit de modder.
Ok, de voormiddag is geslaagd: u bent net op tijd op uw bestemming geraakt, alle anderen ook en het bleek nog leerrijk en de moeite te zijn.
Rond 12u hebt u gedaan en rijdt u terug naar de eerste plaats van afspraak. U parkeert uw wagen terug en al babbelende neemt u uw parkeerkaart. U weet dat u daar 4 uur mag staan en dat dat net voldoende zal zijn. Normaal gezien zult u gedaan hebben rond 16u. U zet uw parkeerkaart op 12u (of daar bent u toch van overtuigd).
Om 16u vertrekken u weer richting de wagens. U wilt net de grote baan oversteken als u een parkeerwachter ziet staan naast uw wagen en die van vriendin 1. U rent de grote baan over, komt om 16u05 toe aan uw wagen en hijgt dat de auto van u is.
De parkeerwachter zegt dat het voor de blauwe auto in orde is, maar dat is niet uw wagen.
U hijgt met verbaasde blik: hoezo, niet in orde? Van 12 tot 16 dat is toch 4 uur. De parkeerwachter kijkt u aan en zegt dat u best eens naar uw parkeerschijf kijkt.
Hoort u de frank al vallen?
U kijkt verweesd naar uw parkeerkaart en ziet dat ze op 10uur staat.
Stelt u zich die fameuze parkeerkaart nu eens voor: bovenaan grote cijfers, daaronder wat kleinere cijfers. Boven 10 en daaronder 22.
Daarvan heeft uw vermoeide, opgejaagde en kwebbelende brein dus 12 gemaakt, niet 10, maar 12....
Tegen dat uw frank goed gevallen is, is de parkeerwachter schielijk verdwenen.
U hebt voor het eerst eens goed zin om al uw gerief gewoon in het rond te smijten. Compleet gefrustreerd trekt u de parkeerbon van onder uw ruitenwisser, kijkt er eens naar, moet op uw tanden bijten om geen frustratietranen te laten lopen en gooit uw gerief in de auto in plaats van in het rond en u hoopt dat stad R u ooit zal bedanken.
Ondertussen staat vriendin 1 zich massaal te verontschuldigen. U denk bij uzelf: ze is met mij meegereden, ze mag dan ook wel voorstellen om de helft te betalen. Maar dat zegt u natuurlijk niet, u weet goed genoeg dat het helemaal uw eigen fout is. Zij moet zich niet verontschuldigen, zij heeft haar parkeerkaart goed gezet en u niet.
