Deze avond kwam ik het perron opgewandeld met mijn neus in een boek.
Ik slofte verder om een plekje in de zon te vinden en plots werd mijn ogen over de rand van mijn boek getrokken.
Noem het een zesde zintuig of gewoon puur toeval, maar mijn ogen vielen op iets op de grond.
Het eerste wat in mij opkwam: wat is dat nu?
Het tweede wat in mij opkwam: is dat een vlinder? Zo groot? En qua kleur een nachtvlinder?
Dus wat doet een wildlife-minded mens? Die bukt zich en tikt eens tegen het dier om te zien of het nog leeft.
Het leefde nog! Het fladderde wat met zijn grote vleugels, kroop wat verder, maar leek niet echt mobiel.
De vlinder zat daar echt op een ongelukkige plaats waar veel mensen staan/voorbij lopen dus vond ik het mijn plicht om het beestje op een vlindervriendelijkere plaats te zetten.
Op een perron zijn die vlindervriendelijke plaatsen natuurlijk moeilijk te vinden. Gelukkig staan er wel enkele grote bloembakken gevuld met allerlei kleurige en groene planten.
De vlinder wou jammer genoeg niet in of op een bloembak zitten en sukkelde na een enkele seconden terug richting mensen en trein.
Toen dacht ik: een nachtvlinder zit misschien liever in de schaduw of nog beter: onder de bloembak.
En ja hoor, daar bleek de vlinder best goed te zitten. Hij kroop zelfs nog wat dieper weg.
Ik dacht toen: jammer dat mijn gsm-fototoestel niet meer werkt. Gelukkig heb ik als goede stagiair ook een fototoestel op zak. Alleen jammer dat ik er wat laat aan dacht en de vlinder al diep onder de bloembak gekropen was.
Na thuiskomst snel opgezocht welke vlinder het zou kunnen zijn: een populierenpijlstaart (
Laothoe populi) en de foto is ook nog goed gelukt!
Ik denk trouwens dat de vlinder eieren aan het leggen is op de foto.
Een close up van de kop van deze vlinder. Hij ziet er heel erg wollig uit.
Even ter verduidelijking: de populierenpijlstaart is de meest voorkomende pijlstaart in onze streek. Hij kan tot 9 cm groot worden.
Als hij denkt dat hij in gevaar is, laat hij deze rode vlekken op zijn ondervleugels duidelijk zien.
This evening I walked onto the station platform lost in a book.
I walked around the platform to find a spot of sun. Suddenly I lifted my eyes above my book.
You can call it a sixth sense or just pure luck, but I noticed something on the ground.
My first thought: what is that?
My second thought: is that a butterfly? That big? And it has the colour of a moth?
So what does one wildlife-minded woman? She bends down and touches the animal to see if it's alive.
It was alive! It fluttered a bit with its large wing, crawled a bit further, but didn't seem to be very mobile.
This moth was sitting at a very bad place. A lot of people would stand there or walk around so I thought it to be my "duty" to place the animal on a safer place.
Moth-safe places on a platform are hard to find. Luckily there are some flowerpots filled with all sorts of colourful and green plants.
The moth didn't seem to like the spot I chose for it on the flowerpot. It fluttered away again in the direction of people and train.
Than I thought: maybe it prefers the shade or just sitting below the flowerpot. It is a moth after all.
Well thought! It crawled away under the flowerpot.
Than I thought: it's a shame my camera on my mobile is defect. Luckily, as a good intern, I also carried a normal camera. Unfortunately I couldn't see the butterfly well enough for a really nice picture.
When I got home I looked the animal up and it's a poplar hawk moth (Laothoe populi).
I think it's laying eggs on my first picture.
I found some other nice pictures on the internet:
- a close up from the head of the animal. It looks really woolly.
- a nice picture showing the real size of this moth. It can be up to 9 cm big. The red patches on the back wings is only visible when the butterfly thinks its in danger.
